Launaþróun hjúkrunarfræðinga og lækna 2006 - 2014

Samkvæmt upplýsingum fjármálaráðuneytisins hafa hjúkrunarfræðingar fengið tvöfalt meiri launahækkanir en læknar á árunum 2006 - 2014.

Formaður félags hjúkrunarfræðinga dregur í efa upplýsingar ráðuneytisins þar sem þær endurspegli aðeins prósentur en ekki krónur því hjúkrunarfræðingar hafi fengið minni hækkanir í krónum talið en læknar.

Má líta svo á framangreint álit formanns félags hjúkrunarfræðinga að hann telji að almennir starfsmenn sem sinna þvottum og þrifum á spítölunum eigi að fá sömu krónutöluhækkun og hjúkrunafræðingar eða hvað?

Stéttabaráttan snýst í dag um samanburð launa en ekki lengur um það hvort fólk eigi til hnífs og skeiðar og geti framfleytt sér og sínum.

Allir virðast vilja halda einhverju hlutfalli og bili við aðra hópa sem þeir höfðu náð áður svo það er erfitt að leiðrétta hlut þeirra sem drógust aftur úr fyrir það að þeir voru ekki eins aggressivir og hinir sem fengu meira í sinn hlut smátt og smátt.

Nauðsynlegt er að upplýsingar sem þessar frá fjármálaráðuneytinu komi fram fyrr í viðræðum við aðila svo almenningur skilji betur hvað er að fást við.  Í yfirlitinu kemur einnig fram að BHM félagar hafa fengið meiri launahækkanir en þeir sem borið er saman við.

Opinberir starfsmenn telja sig hafa lakari kjör en sambærilegir starfsmenn á almennum vinnumarkaði.  Það er einfalt að jafna það með því að gera kjörin sambærileg með því að jafna lífeyriskjör, uppsagnarfrest, veikindalaunarétt og annað þess háttar við það sem gildir á almennum vinnumarkaði.  Áður en það er gert geta opinberir starfsmenn ekki bori sig saman við almenna markaðinn, en er viljinn fyrir hendi um að jafna réttinn?

Með von um frekari umfjöllun um þessi mál og leit að leiðum til lausnar.

Kær kveðja,

Jón H. Magnússon

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Athugasemdir

[Gunnar Heiðarsson, 20.6.2015 kl. 22:09]

Það skelfilegasta við þetta allt saman er að það mun aldrei verða hægt að minka fátækt hér á landi, með svona hugsanahætti.

Oftar en ekki, hin síðari ár, hafa þeir sem lægstu launin hafa, hafa fengið meiri launhækkun en aðrir, innan sömu samninga. Þetta á að sjálfsögðu fyrst og fremst við um almenna markaðinn. Alltaf hafa þeir sem á eftir koma miðað sínar kröfur við þá hækkun sem þeir hópar fengu sem lægstu launin hafa og stundum eitthvað meira. Oftast hefur þessum hópum tekist að ná fram sínum vilja.

Það er nánast sama hvað viðmiðunarpuntur er valinn, hvort farin eru fimm ár aftur í tímann, tíu eða fimmtán, í prósentum talið og ekki síður krónum hafa almennir launþegar borið skarðan hlut frá borði. Launabilið eykst.

Svo nú, þegar almennum launþegum tekst loks að setja inn varnagla í kjarasamninginn, um að hann falli ef aðrir fá umtalsvert meira en sá samningur segir til um, þ.e. þegar loks tekst að tryggja á einhvern hátt að bætur til þeirra sem minnst hafa haldi, þá er hrópað að um verðfellingu menntunnar sé að ræða.

Þó mætir það sama fólk sem útblæs þessa meintu verðfellingu menntunnar á mótmælafundi og heimtar meiri jöfnuð. Þar hrópar þetta fólk að launabilið í landinu hafi aukist! Er þetta fólk á einhverjum lyfjum?! Hverjir hafa staðið að þessari aukningu á launabilinu?

Það er deginum ljósara að meðan fólk ekki sættir sig við að þeir sem neðst eru í launastiganum fái meira, þá mun fátækt viðhaldast. Meðan þeir sem hafa aðstöðu til sökum eðlis þeirrar vinnu sem þeir stunda, að sækja meira en aðrir, mun fátækt ríkja í landinu.

Og það sem verst er, er að þeir hópar sem sættast við það að laun þeirra sem minnst hafa hækka meira en annarra, þ.e. aðrir félagsmenn innan almennra verkamannasamninga, færast sjálfir óðfluga niður á fátækramörkin. Það kemur þannig út að í stað þess að þeir sem lægstu launin hafa færist upp, þá færast þeir niður sem sættu sig við þessa aðferð, vegna þess að þeir sem á eftir koma fá meira.

Þetta er komið út í þvílíka vitleysu að engu tali tekur.

Það verður að koma því inn í hausinn á fólki að horfa á heildarmyndina. Ekki að taka mið af þeim sem tókst að ná því mesta og heimta örlítið meira. Ef vilji er til að útrýma fátækt hér á landi, verður fólk að sættast við það viðmið að þeir sem á lægstu launum eru fái eitthvað meir en aðrir, allir aðrir.

Þetta geta háskólamenntaðir ekki sætt sig við, segja það vera verðfellingu á menntun. Þeir vilja viðhalda fátækt í nafni menntunnar.

Eini verkalýðsleiðtoginn sem opinberlega hefur viðurkennt að fátækt skuli viðhaldast, er formaður VM. Hann sagði opinberlega að síðustu kjarasamningar á almennum markaði hafi rústað launakerfinu í landinu. Þar með sagði hann að ekki megi hækka laun lægstlaunuðu hópana sérstaklega, þeir eigi áfram að búa við fátækt!

Það færi betur ef t.d. Þórunn Sveinbjarnadóttir og aðrir þeir sem nú hrópa sem hæðst, tækju undir með þessum verkalýðsleiðtoga og segðu að hér megi ekki vinna að því að minnka fátækt, að hér á landi eigi fátækt að vera viðvarandi ástand. Að þetta fólk kæmi hreint til dyranna og segði sína meiningu umbúðalaust!

Starf skúringakonunnar er jafn nauðsynlegt og starf hjúkrunarfræðingsins, þó himinn og haf sé á milli launa þessara hópa. Menntun er vissulega metin að verðleikum milli þessara hópa, ekki síst innan Landspítalans!!